Serie leerzame lessen deel 4

Dit keer een les van mijzelf met mijn Lusitano Cavaleiro.

Het belangrijkste van deze les: gelukkig heb ik zelden geduld, maar wel veel kennis…, want geduld kun je verliezen, terwijl kennis groeit!

Op 19 oktober schreef ik een blog over hoe Cavaleiro bij mij is gekomen, lees meer

Wat ik aan hem merk is dat hij toen hij hier kwam nogal verstopt was. Hij had zich aangeleerd dat als hij zich op een bepaald manier gedroeg naar mensen, het wel op zijn pootjes, hoefjes, terecht kwam. Nu hij wat vrijer wordt merk ik dat hij vooral erg sceptisch is naar wat de mens van hem wil…

Cavaleiro is behandeld en ik krijg groen licht om met hem te gaan trainen… Jippie!! Ooooo, daar heb ik toch zo’n zin in…, maar als Cavaleiro op de poetsplaats staat is hij erg nerveus…, “hm”, denk ik… “Ik ben benieuwd hoe hij reageert op het zadel…” Als ik aan kom lopen met het zadeldekje krimpt zijn lijf in elkaar, zijn staart strak tussen zijn billen. Het is toch altijd weer “knap” dat mensen zulke gekke dingen met paarden doen, dat dit het effect is… Ik zal het wel nooit snappen. Je wilt toch een vriend om mee te rijden, geen slaaf…???!!!! Hoe dan ook. Het zadeldekje gaat terug. Eerst maar eens kijken wat ik voor hem kan doen. Als eerst in ieder geval weg van de poetsplaats, want daar zit veel te veel stress op. Als we dicht bij de draad van de paddock zijn waar de andere paarden staan, begint Cavaleiro te kauwen en te likken en zakt zijn hoofd wat. Dat is een mooi begin. Ik hou hem heel goed in de gaten. Waar we ook heen gaan, als hij aangeeft dat het te moeilijk is ga ik terug naar de plek waar hij kan ontspannen. De poetsplaats is op deze manier steeds minder eng geworden, maar heeft iedere dag nog wat aandacht nodig. Alle handelingen die met een ander paard “normaal” zijn, geven bij Cavaleiro spanning, maar ik merk ook dat hij mij steeds meer gaat vertrouwen en dat hij steeds meer kan doen terwijl hij zijn hoofd er bij houdt en niet in de stress schiet! Dat geeft goede hoop voor de toekomst. Tenslotte is hij nog maar 5 jaar.

Ik loop met hem naar de buitenbak en wil hem op een volte zetten. Voordat ik er erg in heb gaat hij, met zijn hoofd hoog en onderhals er uit, in een flinke galop om mij heen. Wat ben ik blij dat ik er niet op gestapt ben…, dat had de vertrouwensband geen goed gedaan. Wel gaaf om te zien hoe hij achter beweegt… Zijn kont zowat op de grond, wat een vermogen in die achterhand…, als ik dat toch voor mij kan gaan laten werken!! Ik haal hem snel naar mij toe, zodat de vaart er uit gaat en laat hem dan een flinke poos bij mij stil staan. Hij slikt duidelijk hoorbaar, stress, en heeft even tijd nodig voordat hij kauwt en likt gevolgd door een dikke zucht. Ik vraag hem weer op de volte en na 1 pas stap vraag ik hem weer naar mij toe. Op deze manier bouw ik het uit. Alles wat hij eng vindt bied ik hem in kleine stukjes aan. Ik beloon hem voor iedere poging in de goede richting. We zijn daar nu zo’n 4 weken mee bezig. Hij wordt met de dag dapperder en hij denkt veel beter na. Soms gaat hij nog even hard, maar nu bedenkt hij zelf dat hij beloont wordt als hij terug komt in tempo. Zijn hoofd is doorgaans laag en zijn lijf lijkt langer, omdat hij zijn staart niet meer zo tussen zijn billen knijpt. Nog even en dan zegt hij “ja” tegen het zadel!

Dit is een foto van hem op de stal waar ik hem kocht 3 oktober 2014 :

 

 

 

 

 

 

 

 

Hier een foto na de training nu: