Lesdag 20 februari 2016

Lesdag 20 februari

De eerste les is een combinatie les communiceren en instructie. De amazone heeft wat vragen over haar paard en over het trainen. Haar paard is een 18-jarige Fjord. Hij is hyper mobiel en heeft een linker knie waar hij soms last van heeft. Het trainen is niet makkelijk voor hem. Toen ze begon met lessen bij mij was hij ongetraind en had een aardige hangbuik. Nu heeft hij al veel meer spieren en is zijn buiklijn mooi. Hij is door de behandelingen van Marjorie Westerhof en de trainingen al een stuk sterker geworden en het gaat het steeds beter met zijn knie.We hebben afgesproken dat ze tijdens de les de vragen zal stellen. Ze vraagt zich af of haar paard het trainen wel leuk vindt, hoe we het leuker kunnen maken en of ze hem meer kan helpen bij bepaalde dingen. Meteen als ze de vragen over de mail door geeft krijg ik al een beeld van wat haar paard er van vindt. Ik ben benieuwd of het nog anders voelt als ik de combinatie in de les zie. Zodra ik ze in de bak zie en mij op hen afstem krijg ik weer de zelfde antwoorden. “Het is wel hard werken, maar dat is ook lekker!” Hij laat mij voelen hoe goed het voelt om een getraind lichaam te hebben en hoe trots hij is op zichzelf, maar ook op zijn amazone, dat het hen gelukt is om zo ver te komen. Ook laat hij voelen dat hij zo dankbaar is dat ze zoveel moeite voor hem doet: behandelingen, zadel, lessen bij mij, lessen Parelli, lessen TTEAM. “Dat is toch geweldig, dat ze dat allemaal voor mij doet!” Ik voel de warmte in zijn hart voor haar. “Zie hem als een man die aan het trainen is in de sportschool met gewichten. Het zweet staat hem op het lichaam en iedere keer dat hij verder komt met zijn training is hij o zo trots! We gaan aan de slag met het rijden. Dan merk ik dat het paard graag wil weten hoe zijn amazone hem ziet. Als ik haar er naar vraag zegt ze: “Als een wollige knuffelbeer…” “Kijk maar eens of het lukt om hem te zien als een stoere vent. Dat zou hij wel leuk vinden. Je mag wel van hem houden hoor…! Graag zelfs ;-)!” vertaal ik voor het paard. De les wordt beëindigd met een mooie schouder buiten op beide handen. Inderdaad, stoer paard!!

Rianne, medeverzorgster van mijn paarden, wil in haar les met haar eigen paard graag nog een keer een bodywrap om, zodat ze zich er bewust van is dat ze mee mag draaien naar rechts in de rechter bocht, i.p.v. er tegenin te draaien. Ze gaat op zoek naar een geschikte bandage en ik mag even op haar paard. Ik voel dat ze net iets actiever mag en iets meer op eigen benen. Ze heeft de neiging om iets op mijn hand te hangen, door het gebrek aan activiteit. Rianne komt terug. Als de bodywrap goed zit stijgt ze weer op. Ik zie dat ze met het opstappen de achterkant van haar zadel wil pakken met haar rechter hand. “Je kunt beter je hand aan de voorkant houden. Er komt anders veel kracht op de wervelkolom bij het opstijgen.” Het voelt even raar natuurlijk, maar het lukt Rianne om op de nieuwe manier op te stijgen. Als ze weg rijdt voelt ze dat haar paard nu anders aanvoelt, doordat ik haar heb gecorrigeerd. Ik leg uit wat ik heb gedaan. Rianne pakt het goed op. We rijden een stukje schouder buiten. Rianne voelt haar paard verbeteren en rechter onder haar komen. “Spring meteen maar aan in galop als ze zo fijn aanvoelt.”, opper ik. De galop was nogal een struikelblok. Rianne kon niet goed recht blijven zitten en de correctie die haar paard nodig had kon ze niet maken, omdat haar handen precies het tegenovergestelde wilde doen. De bodywrap helpt enorm en daardoor heeft Rianne wat meer tijd om haar paard recht te richten in de galop. Viel ze eerst op de rechterhand enorm naar binnen, nu blijft ze op beide handen netjes op de volte. Mooie verbetering!

Deze combinatie is nog niet zo lang bij elkaar. Leuk om te zien dat ze steeds meer een echte combinatie worden! De amazone is een jaar of 11. Voor mij een mooie uitdaging om de theorie en de praktijk goed in balans te houden, zodat het vooral ook een leuke les is met een beetje spel er in. “Stap maar lekker door met hem.”, zeg ik. Ze heeft een super braaf paard, maar als er niet echt gewerkt hoeft te worden, dan doet hij het graag rustig aan. Toch reageert hij goed op haar vraag voor meer voorwaarts. Hij valt op de linker schouder en komt zodoende op de linker hand van de hoefslag af. Ze stuurt hem met haar rechter teugel terug. “Verander maar even van hand.” vraag ik haar. “Kijk maar eens of hij op deze hand ook naar buiten kan kijken, zodat we hem naar beide kanten soepel maken.” De amazone is bang dat haar been beknelt zal raken tussen haar paard en de hoefslag. Ik leg aan haar uit: “Een paard is een lang dier. Als je zijn hoofd goed naar links vraagt, gaat zijn schouder naar rechts en daardoor is je been veilig.” Ze probeert opnieuw en merkt dat het werkt. Doordat zijn schouder nu beter voor de achterhand komt, komt hij meer in balans en laat hij vanzelf zijn hoofd en hals zakken. Leuk dat ze het mooie plaatje er bij cadeau krijgt. Het is een slimme meid, dus ik besluit om haar te leren hoe ze op de linker hand haar paard met linker stelling naar rechts kan sturen. Ik laat haar halt houden en laat zien hoe de teugelvoering dan moet zijn. Haar paard reageert goed en komt vanuit stilstand in een linker stelling met zijn schouder meer naar rechts. Dan probeert ze het zelf en het lukt! Als toetje laat ik ze een klein sprongetje maken.

Wat bij deze combinatie opvalt is dat de teugels te kort genomen zijn en dat het paard te kort stapt. Het paard heeft een weke rug en maakt snel een onderhals. Hij wordt geregeld behandeld door Marjorie Westerhof en daardoor kan hij zijn lijf al een stuk beter gebruiken, maar het is zeker een uitdaging om dit paard goed te rijden. “Geef hem maar iets meer ruimte aan de voorkant en zorg dat eerst zijn stap groot wordt.” Dat vindt hij moeilijk. Hij heeft de neiging om dan in een sukkeldrafje te gaan, hoeft hij ook zijn achterbeen er niet onder te zetten. Aan de andere kant kunnen we deze actie van zijn kant mooi gebruiken voor een actievere stap. “Als hij terug komt uit draf vraag je hem meteen voorwaarts in stap. Hij zal dan wel weer aandraven. Haal hem weer uit de draf en vraag hem voorwaarts in stap. Herhaal het maar een paar keer, eens kijken wat hij daar mee doet.” Hij blijft een beetje heen en weer gaan, tussen te korte passen in stap, naar te korte passen in draf. “Als je voelt dat hij wil aandraven, vraag je een paar passen buiten stelling. Laat hem weer recht worden en vraag hem voorwaarts.” Dit werkt op dit moment beter voor hem. Hij maakt een paar mooie grote passen, komt naar de hand toe en gaat dragen in zijn rug. “Voel je het verschil?” Check ik bij de amazone. “Ja, zeker. Hij draagt mij veel beter.” Het paard heeft nogal eens moeite met de overgangen naar draf. Logisch, als je achterbenen niet goed mee doen valt aandraven ook niet mee. We werken verder aan de stap en als de amazone controle heeft over de stap vraag ik haar om op een moment dat de draf goed voelt aan te draven: als een zonnetje!

Dit revalidatiepaard (19 jaar) is nu een paar keer behandeld door Emma Blijdenstein. Ze is al enorm opgeknapt. Tot nu toe hebben we gekeken naar het longeren, vandaag doen we de beginselen van het werk aan de hand er bij. Het paard heeft zoveel last gehad van haar lichaam dat ze je wilde bijten als je haar aanraakte en erg vaak chagrijnig uit haar ogen keek… De “amazone” verteld mij dat het paard nu vaak naar haar toe komt en het steeds fijner vindt om aangeraakt te worden en om wat te doen. “Ze kijkt zoveel liever uit haar ogen!” Als we na het longeren beginnen met de eerste les werk aan de hand is het wel even wennen voor beide, maar de “amazone” is handig en pakt het snel op. Het meest geniet ik van de uitstraling van het paard. Ze is geconcentreerd en geïnteresseerd in deze nieuwe manier van werken. Ze vindt het zichtbaar leuk. Ik check bij de “amazone”: “Wat denk je dat ze van deze manier van werken vindt?” “Ze doet zo lekker mee en is zo bezig met zoeken naar het juiste antwoord. Echt leuk hoor!” zegt ze. We houden geregeld halt, zodat “amazone” en paard de tijd krijgen om even te verwerken wat we hebben gedaan.

Ik ben ruim op tijd en loop, samen met Dotje, nog een stukje door het bos van Eelde. Hard dat ze gaat!

De amazone stuurde mij een bericht. Haar paard is behandeld door de fysiotherapeut en door de osteopaat. In de overgang naar draf wil hij nu soms bokken… In het verleden is ze een paar keer van haar paard gevallen en hoewel het rijden weer heel goed gaat zit er ergens nog zo’n stemmetje in haar hoofd wat soms zegt: “Pas op!”, waardoor ze verkrampt in haar lichaam. Het kan natuurlijk zijn dat het paard na de behandelingen is uitgegleden in de wei, of heeft vast gelegen in de stal, dan is al het werk te niet gedaan… Ik ben benieuwd hoe het zal zijn in de les. “Longeer hem eerst maar even, kunnen we zien hoe hij is vandaag.” zeg ik. Hij is niet actief genoeg in stap, als ze meer aan hem vraagt sukkeld hij de draf in en toont wat stijf. Soms lijkt hij wat te blokkeren. Ik zie verder geen rare dingen aan zijn manier van bewegen. Zijn benen gaan recht vooruit, zijn bekken beweegt gelijk naar twee kanten… Ik laat haar werken aan het voorwaarts vragen in stap op het moment dat hij terug komt uit draf. Dat zorgt voor de nodige verbetering. Het zelfde doen we met de draf en de galop, dus uit de galop halen en voorwaarts vragen in draf. Hij draaft mooi gedragen. We werken kort aan de longe. “Laten we eens kijken hoe hij is onder het zadel.” zeg ik. Het is fijn dat de amazone heeft gezien dat hij geen gekke dingen doet en dat hij verbeterd van deze aanpak. Dat geeft vertrouwen voor het rijden. We werken onder het zadel aan de zelfde punten als bij het longeren. Haar rechter hand wil soms ongemerkt terug werken. Ik maak haar een paar keer op atent en vraag haar om het tegen zichzelf te zeggen, zodat het haar aandachtspunt wordt en ze er ook mee verder kan werken als ik er niet ben. Vanzelfsprekend zit deze neiging in haar motoriek en is niet zomaar weg, maar met de aandacht die ze er nu voor heeft verbeterd het aanzienlijk. Aan het eind van de les komt haar paard fijn naar de hand toe en loopt vrij, regelmatig en gedragen. “Hou het maar in de gaten”, zeg ik. “Als er geen verbetering in komt kun je overwegen om hem een keer na te laten kijken door Marjorie Westerhof of Emma Blijdenstein. Ik werk veel met hen samen en de resultaten zijn erg goed.”

Als ik thuis kom worden Dotje en ik begroet door de kat Tommie Tom. Rob is aan het werk, offshore. Zo is het toch ook gezellig thuis komen!