De laatste dagen van Palmer en Fantje… dag 2

Fantje
1998: Fantje staat te koop. Totdat ze verkocht is mogen mijn dochters, Stella en Melissa, met haar rijden. De verkoop van Fantje loopt niet zo. Als Fantje in de box staat draait ze haar kont naar je toe en doet ze haar oren in haar nek. Niet zo uitnodigend voor een kinderpony… Ik heb de indruk dat het komt omdat er ooit wat gebeurd is in de box en ze bang is dat er iemand haar wat aan doet. Blijf je rustig dan draait ze al gauw bij. Mijn dochters weten dat en hebben dikke pret met Fantje. Je kunt Fantje namelijk midden in de bak zetten en er dan handstand tegen aan doen en je kunt van haar kont afglijden. Zelden zo’n geduldige en zorgzame pony mee gemaakt! Er gaan een aantal weken overheen en dan besluit ik Fantje te kopen voor mijn meisjes.
Bijzonder dat deze week de poetskist die ik er bij Fantje bij kreeg stuk ging…

Vandaag
Fantje heeft geen behoefte aan sentimenteel gedoe. Wel vindt ze het lekker als ik haar flink wrijf over haar manenkam. En dan is het wel genoeg.

 

Palmer
Geregeld loop ik te huilen in huis… Het idee dat Palmer er straks niet meer is valt mij zwaar… We hebben zo veel beleefd samen… Gelukkig is Jos er om mij te troosten.
Vandaag Palmer uitgebreid gepoetst. Vooral zijn nek en hals vindt hij lekker en het aller lekkerste… met een zachte borstel in de binnenkant van zijn oorschelpen!! Zijn hoofd zakt, draait en met zijn ogen knippert hij snel, zooooooo lekker!!!!! En dan vraag ik hem of ik een pluk uit zijn staart mag knippen… Als hij er niet meer is wil ik een kettinkje laten maken van zijn haren. Gisteren vond ik een prachtig hangertje in een winkel, zonder dat ik daar naar op zoek was. Ik had wel het idee: “ik zou dolgraag een mooi kettinkje willen van de haren van Palmer!!!!” Loop ik samen met Jos een winkeltje in en vind ik daar een prachtig vlindertje… Dat is het…, dit vlindertje en dan het kettinkje vervangen door een dun vlechtje van de haren van Palmer!
Palmer vindt het moeilijk, dat voel ik aan hem. Het is niet mijn gevoel, ik ben blij, voor zo ver dat kan in deze omstandigheden, met het idee van het kettinkje… “Ik zou graag een aandenken aan je hebben als je lijf hier niet meer is.” zeg ik tegen Palmer. Hij zucht en blijft stil staan. Het voelt als toegeven aan de onomkeerbare gesteldheid van zijn lichaam.

Later op de dag staat Palmer uit de zelfde hooibak te eten als Cavaleiro, Palmer op het erf, Cavaleiro in de paddock. Ik moet echt 3 keer kijken… Cavaleiro laat geen ruinen in zijn buurt. Hij heeft wat merries om zich heen verzameld en dult er geen andere ruinen bij, maar met een draadje er tussen is hij nu vrienden met Palmer! Geweldig dat Palmer zijn zorgende taak voor de kudde ook nu nog zo mooi vervult.