Het lichaam van Bo verteld

’s Ochtends vertel ik alle paarden nog een keer dat Bo zo met mij mee gaat om niet meer terug te komen. Ik zeg: “Bo heeft pijn en het gaat maar niet over. Dat is de rede dat ze naar de slager gaat. Ze zal in één keer uit haar lijden worden verlost.” En tegen Bo: “Nog even lieverd. Je hebt nog tijd om van allemaal afscheid te nemen. Over een half uurtje kom ik je ophalen.” De trailer staat al klaar…

Rob en ik zijn al vroeg bij Slagerij Dik in Stadskanaal. Bo staat rustig op de trailer. We lopen mee naar binnen om papieren in orde te maken. “Je wilt er bij zijn als ze geslacht wordt he?” vraagt Hennie, de slagersvrouw. “Ik zal met je mee kijken wat er te zien is.” “Ja, als het mij lukt wil ik dat graag.” zeg ik. “Bo is nu 11 jaar bij mij en eigenlijk was er altijd wel wat met haar. Voor mijn gevoel is ze nooit echt in orde geweest. Ik hoop zo meer duidelijkheid te krijgen.”

Het is tijd. De dieren die vandaag geslacht worden zijn gekeurd door de dierenarts. Bo gaat als eerste. We lopen de slagerij in. Eerst nog langs een paar koeien. Bijzonder dat Bo zo door loopt. Op buitenrit is ze als de dood voor koeien… Het schot klinkt en Bo ligt. Rob en ik zitten nog even bij Bo en aaien haar over haar hals

Ik zal niet al te veel in details vertellen over het slachten. Wat voor mij belangrijk was is dat ik een manier vond om naar Bo’s lichaam te kijken los van Bo. Dat zorgde er voor dat ik uit de emotie kon blijven en helder kon kijken naar wat er met haar aan de hand was. Het scheelde zeker dat ik al eens bij een dissectie van een veulen was geweest. Ik had toen gezien hoe prachtig een lichaam in elkaar zit. Wat ook scheelde was dat Joyce bij mij bleef. We kennen elkaar van een stage die ze bij mij heeft gelopen. Toen werkte ze ook al bij de slagerij. Joyce was er ook bij toen Palmer en Fantje naar de slager gingen.

Toen de huid van Bo’s voorbenen weg was werd duidelijk hoeveel haar rechterbeen had geleden van het opvangen van wat haar linker been niet meer kon. Het linker been was licht van kleur en het rechter been had een roze gloed. Na Bo werden er nog andere paarden geslacht en Hennie liet mij van alles zien hoe het er bij een ander paard uit zag. Het rechter been van Bo was duidelijk verschillend van de andere paarden. Op Bo’s milt zaten donkere vlekjes, op haar darmen zaten her en der roze verkleuringen. Hennie sneed het bij één van de verkleuringen open en aan de binnenkant waren kleine bloedstolsels te zien. Haar hart was op een plek veel groter dan normaal. De lever had kleine witte vlekjes en op één van haar longen zat een kleine tumor… Het werd mij duidelijk waarom er al die tijd geen verbetering in zat bij Bo. Eigenlijk was alles niet in orde…

Ik voel dankbaarheid naar de slagerij die mij de mogelijkheid heeft gegeven om te kijken, naar Joyce, door haar aanwezigheid bleef het hele gebeuren een soort van luchtig. Hennie die mij zo goed heeft laten zien wat normaal was en wat afwijkend door met andere paarden te vergelijken. En vooral dankbaarheid naar Bo, dat ik er bij mocht zijn toen ze geslacht werd. Het voelde intiem. Ook voelde ik mij nederig dat ik Bo zo bloot mocht zien en zij haar aller grootste en verborgen geheimen aan mij prijs gaf.