Afscheid van Bo

Bo is een schat van een Andalusier. Zelden heb ik zo’n lief en zorgzaam paard meegemaakt! Ze is talentvol en de piaffe en de levade doet ze met het grootste gemak, maar haar lichaam laat haar gaande weg steeds meer in de steek…

Als veulen heeft Bo een ernstige wormbesmetting gehad en nu denk ik dat dat haar noodlottig is geworden… Inmiddels al jaren lang heeft ze last van flodders tussen de mestbeurten door. De mest zelf is prima, maar er tussendoor spuit er bruin water uit haar anus. Ze is door diverse mensen behandeld. Eerst lijkt het te verbeteren, maar de klachten komen steeds weer terug.

Op 21 november 2014 gaan Palmer en Fantje naar de slager. Die zelfde middag wordt Bo achterna gezeten door Cavaleiro en omver gelopen. Ze valt keihard op de stoep, op haar linker kant en staat dan op 3 benen. Het eerste wat door mijn hoofd flitst is: “Dit is het einde!” Natuurlijk laat ik een dierenarts bij haar komen en wordt ze de tijd daarna behandeld door Emma Blijdenstein. Spieren op haar linker schouder atrofiëren. Andere spiergroepen nemen het over en ze kan nog stappen, draven en galopperen, tot mijn verbazing. Aan de hand maakt ze nog een mooie piaffe, haar achterbenen doen het prima. Toch zie ik haar afglijden. Op een dag, als ik terug kom van een lesroute zie ik haar in de kudde staan en valt het mij op dat ze er niet blij uit ziet. Het wordt niet meer beter. Ze glijdt steeds verder af. Haar eens zo grote oog wordt steeds kleiner. Ik vraag Symone Ottevangers om met haar te communiceren. Wat op 21 november mijn eerste indruk was, is waar. Ze wil niet meer verder…, maar meer nog door de pijn in haar buik dan door de val. Ze moet huilen als ze hoort dat ik met haar mee ga bij de slager en blijf totdat ze geschoten wordt. “Zoveel toewijding!”, zegt ze.

Ik check nog een keer bij Symone, want een paard van 15 jaar naar de slager brengen geeft toch een andere beleving dan met Palmer en Fantje die al oud waren. Het antwoord blijft het zelfde. “Vraag iemand anders nog om een consult als je daar behoefte aan hebt.”, zegt Symone.

Als ik op Facebook zit komt er een bericht langs van Cecilia van der Drift. Eerst ga ik er aan voorbij, maar ik hoor een stemmetje, wat zegt: “Hé, dat berichtje kwam niet voor niets langs!!!” Ik bezoek de site van Cecilia en maak een afspraak. Niet alleen voor Bo, maar ook voor mijzelf. In het verleden heb ik wel deelgenomen aan oefengroepen communiceren met dieren. Dat vond ik erg leuk om te doen en eigenlijk zou ik daar wel meer mee willen. Nu brengt Bo mij weer op die weg…, bijzonder!

Cecilia en ik communiceren allebei met Bo en ook wij komen er op uit dat Bo niet meer verder wil. Naar de slager is goed. “In het wild ben je ook zo weg.”, zegt Bo tegen Cecilia. Dat heeft ze al eens meegemaakt in een vorig leven. Ik wil er bij zijn, als ik de moed heb…, als ze Bo haar lichaam open maken. Ik ben benieuwd wat er te vinden is in haar darmen en haar schouder- en ellebooggewricht. Dat vind Bo een goed idee, ze is ook benieuwd. Slagerij Dik in Stadskanaal vind ik echt een super plek. De mensen zijn zeer begaan met de dieren. Als ik bel om af te spreken wanneer ik Bo kan brengen krijg ik een oud stagiaire aan de lijn die al lang bij de slager werkt. “Mag ik er bij zijn als jullie Bo’s lichaam open maken?”, vraag ik haar. Ze checkt het even bij Peter. “Ja hoor.”, zegt ze, “Dat is prima!” Ik weet het, ik ben een vreemde eend in de bijt… Ik zorgde al voor opschudding bij de slager door bij het schieten van mijn paarden te zijn en nog wat tijd te vragen, zodat ik ze nog kon aaien, nadat ze waren gevallen. Mijn vraag om bij het slachten te zijn zal ze niet al te veel verbazen.

Het lijkt mij heerlijk voor Bo als ze verlost is van haar lichaam wat haar zo zeer doet…