Fifa morgen naar de paardenhemel…

Prachtige merrie Fifa komt half augustus bij mij op pension. Ze heeft artrose. Ze is al door heel veel mensen behandeld o.a. met goudkorrels door Eric Laarakker. Er is niet direct resultaat, maar eigenaresse Hélène hoopt dat het met een paar maanden alsnog resultaat geeft, want soms gaat dat zo. Dierenarts Karin Leibbrandt van het team waar ik in werk adviseert Hélène om Fifa bij mij neer te zetten. Kan ze lekker genieten van het 24/7 buiten zijn en het leven in de kudde. Hélène checkt dit nog bij Symone Ottevangers (communiceren met dieren) en ook zij komt met een positief bericht.

Ik vind het een cadeautje dat Fifa is gekomen. Het is een bijzonder paard. Ik vind haar heel erg mooi. Ze heeft een mooie hals en ze loopt zo prachtig…!! Maar er is nog iets met Fifa, wat ik moeilijk kan omschrijven. Ze lijkt wel een engel, ze heeft zo iets bijzonders over zich… En dus geniet ik van de aanwezigheid van Fifa. Eerst houdt ze zich wat afzijdig van de kudde, maar steeds meer en meer wordt ze een echt kudde lid.

Het lijkt er op dat Fifa opknapt. Ik zie haar steeds minder vaak kreupel lopen en ook als ze staat te slapen doet ze dat zonder benen te ontlasten. Gaat het dan toch de goede kant op…?? Ik schrijf een bericht naar Hélène en die komt natuurlijk kijken. Het is niet om de hoek voor Hélène, want het is zo’n 2 uur rijden… Als we Fifa even aan de longe laten lopen ziet het er toch weer niet helemaal zuiver uit, jammer!
De weken daarna gaat Fifa steeds slechter lopen en zie ik haar steeds vaker raar staan slapen, omdat ze probeert om haar zere benen te ontlasten.

Ook nu stuur ik weer een bericht naar Hélène. We zijn het er over eens, zo kan het niet langer… Hélène vraagt Symone nog een keer contact te leggen met Fifa, ze is er klaar voor…

Nadat Palmer en Fantje vorige week naar de paardenhemel zijn gegaan, gaat deze week dan Fifa. Palmer heeft mij vaak de weg gewezen en ook nu, na zijn dood lijkt hij dat nog te doen. Ik vond het zo mooi dat ik hem en Fantje zelf naar binnen heb gelopen bij de slager en dat ik tot het laatst aan toe hun kon steunen. Na het schieten ben ik op mijn knieën bij hun gaan zitten en heb ik ze geaaid, zodat ik hun lichamen de tijd kon geven om processen af te ronden. Net zo lang totdat ik voelde dat het klaar was. Ik overweeg om dat voor paarden van anderen te gaan doen. Ik kan mij namelijk goed voorstellen dat er mensen zijn die hun paard het liefst laten schieten, maar die zelf niet naar binnen durven te lopen met hun paard en er al helemaal niet bij durven te zijn als de slager hun paard schiet.

Morgen kan ik mee maken hoe het is als een paard van een ander wordt geschoten en kijken hoe het is om daar bij te zijn. Zal ik de moed hebben om vaker bij het schieten te zijn? Eerlijk gezegd hoop ik van wel. Paarden zijn zulke geweldige dieren en doen zo veel voor ons. Ik zou het fantastisch vinden om hen zo een waardig afscheid te geven.