Palmer en Fantje in de paardenhemel!
Er zijn zo veel mensen die hebben meegeleefd de afgelopen dagen, dat ik jullie graag wil laten weten hoe het vandaag is gegaan.
Deze blog is zonder foto’s, kan ook niet, want ze zijn er niet meer…
Als we gaan voeren en ik wil de roldeur open doen, hoor ik Fantje’s hinnikje. Wat ben ik blij dat ik dat nog een keer hoor! “Goedemorgen knorretje!” zeg ik tegen Fantje. Als ik het voer uitdeel vertel ik alle paarden dat dit de ochtend is dat Palmer en Fantje naar de paardenhemel zullen gaan. Fantje en Palmer krijgen nog lekker wat appeltjes. Opvallend is dat Palmer en Fantje na het krachtvoer eten niet de tuin in gaan, maar voor de schuur blijven, daar waar we ze straks gaan laden.
Lisette komt. Ze heeft haar paard pas weg gebracht. Ik vind het heel moedig van haar dat ze met ons mee wil! We overleggen welk paard in welke trailer gaat. Ik wil Palmer graag in de trailer. We laden hem eerst. Hij loopt er zo op en maakt dan zachte hinnik geluidjes naar Fantje, de schat! Als we weg rijden hinniken Fantje en Intrigada nog 1 keer naar elkaar…
Als we bij slachterij Dik in Stadskanaal zijn houden Fantje en Palmer duidelijk contact met elkaar door naar elkaar te hinniken.
De paarden zijn DNA getest en hebben geen chip. Dat is een probleem… “Wat is het probleem precies?”, vraag ik. “Kunnen ze dan niet geschoten worden?” “Dat kan wel”, zegt de slager, “maar je krijgt er dan geen geld voor.” “Ik kom hier niet voor het geld”, zeg ik tegen de slager. “Ik kom hier voor mijn paarden!”
Ik geef aan dat ik met de paarden mee naar binnen wil en dat ik bij het schieten wil zijn en daarna nog de tijd wil hebben om de paarden te aaien. “Weet je het zeker?!”, vraagt de slager wel 10 keer. Gisterenavond heb ik dit filmpje op youtube achter elkaar gekeken. Ik heb goed gelet op de geluiden en hoe het er uit ziet. De weeïge geur krijg ik pas mee bij de slachterij zelf. Denk even goed na of je dit filmpje echt wil zien…
Ik haal eerst Palmer van de trailer. “Kom lieve vriend, het is zo ver.”, zeg ik tegen Palmer. We doen zijn deken af. Ik loop achter de slager aan naar de plek waar het gaat gebeuren. Het is een betegelde ruimte met een betonnen vloer. Er zijn 2 ijzeren palen waar we achter kunnen gaan staan. De slager doet het pistool op zijn voorhoofd. Al die tijd hou ik contact met Palmer. Ik blijf hem in zijn ogen kijken. Ogen zijn de spiegels van de ziel en die ziel daar gaat het mij om. Het schot klinkt en meteen ligt hij op de grond. Ik buk en aai hem over zijn hals. Heerlijk om zijn vacht nog even te voelen en de warmte die nu nog in zijn lijf aanwezig is. Ik blijf hem aaien, zolang als ik denk dat hij nodig heeft om echt uit zijn lijf te gaan. We lopen de ruimte uit, naar de trailer van Fantje. Ik merk dat de slager mij goed in de gaten houdt of ik het wel trek. Mijn knieën knikken. Ik blijf met mijn gevoel goed in mijn buik, dat houd mij op de been. Ik haal Fantje van de trailer en loop met haar naar binnen. Ook nu gaat het snel, het schot klinkt en ze ligt. Fantjes vacht is veel dikker dan die van Palmer, ik kroel er diep doorheen. Net zo lang, totdat ik het gevoel heb dat het klaar is. En dan wil ik even een flinke pot huilen in Jos zijn armen!!!
Er zijn nog wat formaliteiten af te handelen. We krijgen een kop thee en praten even na met slager Hans. “Zo”, zegt hij, “Dat vond ik wel heel sterk van je zeg!” Hij herhaalt het een aantal keren. Hij maakt het kennelijk niet vaak mee dat iemand mee gaat met de paarden.
We rijden terug met 2 lege trailers. Het voelt goed, heel goed. De zon schijnt en ik zie overal onderweg wapperende vlaggen! Bizar, ik had nooit gedacht dat ik mij zo zou voelen na het afscheid van mijn kanjers… Blij kan ik wel zeggen, moe van alle emoties, maar toch… En de paarden… ze kijken niet op of om als we thuis komen, terwijl er anders als ik terug kom met een trailer altijd gehinnikt wordt naar diegene die thuis komt. Ze weten het, echt ik weet het zeker. Er is rust in de kudde. Ze staan lekker te knabbelen aan het hooi. Het is goed, heel goed!
Bedankt alle lieve mensen die deze blogs hebben gelezen over het afscheid van mijn twee geweldige paardenvrienden. Bedankt voor alle steun, alle lieve berichten, al het medeleven. Het heeft ons enorm geholpen!!
Ik hoop dat ik de dood een beetje uit de taboe hoek heb kunnen halen en dat jullie uit deze blogs moed kunnen putten, als het zo ver is, om goed afscheid te nemen van jullie dierbare vrienden!!
Lieve Florien,
Wat ben jij een krachtig persoon!! En dat mag zeker gezegd worden. Dank voor je blogs van de afgelopen dagen, het is net of ook wij zo n beetje afscheid hebben kunnen nemen van jouw dierbare vrienden.
Lieve Florien, wat heb je het goed gedaan! Voor je paarden, voor jezelf en voor ons (met je Blogs). Ze hebben een prachtige zonnige dag gekregen om over te gaan naar de andere kant. Jij.zult ze de komende tijd vast nog vaak bij je voelen. Want echt weg zijn ze niet
Dank je voor het delen. Liefs, Inge
Heel moedig Florien en ook in deze ben je een voorbeeld geweest voor anderen! Dankjewel voor het delen. Het doet me goed om te lezen dat je naderhand een “goed” gevoel kreeg. Hoewel je verdriet wellicht in golven zich aandienen de komende tijd worden die golven steeds minder hoog en dus duurt het korter. Gewoon over je heen laten komen om vervolgens weer terug te kunnen keren en vast te kunnen houden aan dat “goede” gevoel over de moeilijke maar nodige beslissingen die je hebt moeten nemen voor je kanjers. Het is o.k. liefs van marievonne
Florien wat een prachtig geschreven blog .
En wat ben je een krachtig persoon .
Lieverd zo te lezen is dit een hele goede keus geweest .
En voor Palmer en Fantje , rust maar lekker uit in de paardenhemel .
Ik weet zeker dat jullie ziel nog regelmatig bij Florien en de andere paardjes van de kudde zal zijn.
Dikke knuffel van mij.♡♥♡
Lieve Florien, wat een bewondering heb ik voor je, zo sterk en vooral, je hebt het belang van je paarden bovenaan staan! Zo hoort het naar mijn idee ook, wij zijn er voor de paarden en niet andersom. Via jouw blogs heb ik met je mee kunnen leven en jou schatten ook een beetje leren kennen. Ik weet zeker dat je door de manier hoe je hiermee omgegaan bent veel kracht hebt kunnen putten en dat zal je in jouw rouwproces sterk maken. Lieve groetjes Anna
Beste Florien,
Jaren geleden je met Palmer bezig gezien. De band die jullie hadden.
Ook ik heb mee geleefd de afgelopen dagen. Gehuild bij je blogs.
Vorig jaar liet ik mijn merrie inslapen. Al maanden vroeg ik me af wanneer het “tijd” was, vroeg ik anderen wanneer het tijd was haar te laten gaan.
Maar toen het tijd was, was het zo duidelijk, in eens, en het was goed zo.
Veel sterkte gewenst met het verwerken van je verlies.
De band blijft, anders, maar toch.
Hartelijke groet
Paula
Heel mooi en waardevol voor ieder paardenmens om dit te hebben mogen delen. Dank je wel voor het stuk steun wat het geeft ter voorbereiding op het moment wat ook ik zal krijgen. Ik wens je veel sterkte met het verwerken van je verlies. Je hebt prachtige herinneringen om op terug te kijken. Groet Angelique de Groot
Hoi Florien.
wat fijn voor jou twee kanjers dat je ze tot op het laatst aan hun zij hebt gestaan.
het filmpje niet gekeken
Geen lef voor ik hoop als ik jooit mijn paard moet wegbrengen dat ik dan bet zo sterk zal zijn als jij dank voor het delen van je laatste dagen met Palmer en Fantje ik weet je zult ze missen maar zij hebben nu geen pijn en ellende meer en huoden de wacht over jou en de kudde sterkte met het geven van een plekje van deze emoionele gebeurtenis in je leven.liefs Thea.
Allereerst veel sterkte. Ik heb je verhaal net met krop in de keel, en een traan geheel gelezen. Zag het afgelopen tijd wel voorbij komen maar mijn hoofd stond er niet naar, daar ik druk met mijn vader was. het verhaal van je twee paarden raakte me maar ook het verhaaltje van je vader. Mijn vader was ook dementerend en mocht geen euthanasie dus werd het een nare weg. Ook hij heeft zijn rust nu.
Ik vind het fijn te vernemen dat je je paardjes hebt mogen laten gaan zoals jij het wilde en er een goed gevoel bij had. Maar toch het is een heel verlies, een leegte je moet het een plaatsje gaan geven.
Mijn dank voor het delen van je verhaal. En heel veel sterkte. En nog een mooie toekomst met de rest van je paarden. groetjes Irma
Dank je Irma, voor je reactie!
Bijzonder dat jouw vader in de zelfde situatie zat… Vast een hele zorg voor alle mensen om hem heen om zijn lijden te moeten aanzien en niet te mogen helpen… Fijn dat hij nu rust heeft.
Zeker is het raar dat mijn 2 kanjers niet meer fysiek aanwezig zijn, maar ik voel ze nu nog wel op het erf. Ze zijn weg, maar toch nog aanwezig. Soms in een flits voel ik dat ze er zijn en dan voelt het steeds als een bevrijding dat ze verlost zijn van hun oude pijnlijke lichamen. De dood is een verademing…
Hallo Florien, ik kwam je advertentie tegen op Marktplaats en heb even doorgeklikt. Meteen viel mijn oog op de blog: de laatste dagen van Palmer en Fantje. Ik was er al bang voor, Avanti ( Fantje zoals jij haar noemde ) was al een behoorlijk bejaarde dame. Wij kochten haar in 1992 als 6 jarige voor onze twee dochters van 9 en 7 jaar oud, ze hadden al een beetje leren rijden op de ponyclub en wilden dolgraag een eigen pony. Wat een wereldbeestje was het. Zo goed als groen, maar zoooooo braaf.
Geen knuffelpony, maar een door en door goed karakter. Geen dag ziek geweest, geen dag kreupel.
De eerste jaren stond ze bij een boer in een inloopstalletje met gezelschap van geiten, kippen en wat meer kleinspul. Onze oudste dochter was niet zo’n fanatieke amazone, maar met onze jongste was ze vier hoeven op één buik. Avanti was bij lange na geen sportpony, maar op haar brave karakter deed ze het toch maar voor haar bazinnetje. L dressuur en L springen is ze geworden, ik geloof dat ze samen wel 80 bekers gewonnen hebben. Een pony om nooit te vergeten. Onze dochter kon met haar lezen en schrijven. Uiteindelijk moest ze weg bij de boer en kwam ze bij jouw buren in pension, dat was voor Avanti helaas niet zo’n goede stap. Ze werd door één van de andere pony’s behoorlijk op de huid gezeten en daar werd ze niet gelukkiger van. Ook het opgesloten staan in een box was niet echt haar ding. Uiteindelijk werd onze dochter te groot voor Avanti en na heel veel tranen hebben we toch besloten haar te verkopen. Wat fijn dat jullie haar wilden hebben. En wat heerlijk om te lezen wat een fijn leven ze heeft gehad bij jullie. Vooral het verhaal van Majken heeft me erg ontroerd. Het verbaast me wel hoe je omschrijft dat ze wilde racen als ze een zandpad zag en dat je haar dan zelfs op de slof reed. Dat heeft ze echt nooit gedaan bij ons. We gingen weleens naar het bos, maar onze dochterr was veel te bang om te racen;-))
Ik heb heel veel respect voor je dat je in haar in haar laatste ogenblikken niet alleen hebt gelaten.
Ze heeft nog altijd een plekje in mijn hart en haar silhouet siert nog altijd ons huis.
Heel hartelijke groet
Truus Poel
Hallo Truus,
Wat fijn dat je het bericht van Fantje gevonden hebt! En wat mooi wat je over haar verteld. Ze is nooit echt op de slof gereden hoor, daar ben ik absoluut op tegen. Hij zat er bij als noodrem, voor het geval dat. Als je zelf op een paard zit en je kind op een pony naast je, doe je niet zoveel als het mis gaat en we moesten wel de Voorthuizerstraat over naar het bos, dus ik nam liever geen risico. Melissa heeft de slof gelukkig nooit hoeven gebruiken. Ik weet ook niet hoe ze aan het racen is gekomen dan, maar dat is niet zo belangrijk. Zoals je schrijft het was een wereld pony, dat is veel belangrijker!!
Mooi om te lezen dat ze nog altijd een plekje in je hart heeft en dat haar silhouet jullie huis siert!
Ik denk dan, mijn hond geef ik ook niet af bij de deur van de dierenarts…
Hele hartelijke groet terug!